O książce: rok / Legenda o zamienionych głowach jest popularna na Wschodzie od kilku stuleci, przekazywana z kraju do kraju i z ludzi do ludzi Legenda ta została po raz pierwszy znaleziona w zbiorach sanskryckich z XII wieku. N. mi. „Shukasaptati”. W XIV wieku. migruje do Iranu i jest tłumaczona z sanskrytu na perski, który w tamtych czasach odgrywał na Wschodzie tę samą rolę, co łacina w średniowiecznej Europie, i została opublikowana w zbiorze „Tuti Name” („Księga papugi”) autorstwa Zii -ud-Din Nakhshabi. Wkrótce rozprzestrzenił się na wiele krajów wschodnich. Spośród licznych późniejszych adaptacji najsłynniejszą jest „Imię Tuti” Mohammada Qadiri, które ukazało się pod koniec XVIII wieku. w języku perskim i kilku współczesnych językach indyjskich. W tym samym stuleciu legenda przenika Azję Środkową na dwa sposoby - przez Iran i Indie. Po raz pierwszy pojawia się w Turkmenistanie, w języku arabskim, a także w rękopisie „Imię Turki Toti”; występuje także w sztuce ludowej innych ludów tureckich. Po panowaniu tureckiej dynastii Baburidów w Indiach, w XVI–XVII w., legenda ponownie powróciła do swojej ojczyzny. W związku z rozwojem indyjskiej samoświadomości narodowej wzrasta zainteresowanie zabytkami kultury i historii, w tym „Opowieściami papugi”. W 1803 roku legenda została opublikowana w języku urdu, jednym z najpowszechniejszych współczesnych języków indyjskich, w książce „Tona Kahani” autorstwa Saida Haydara-Bakhsha Haydariego. Ostatnia opcja zastępuje wszystkie pozostałe i staje się tekstem kanonicznym.